پرتیکان

محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت مست گفت ای دوست این پیراهن است افسارنیست گفت مستی، زان سبب افتان و خیزان می‌روی گفت جرم راه رفتن نیست، ره هموار نیست گفت می‌باید تورا تا خانهٔ قاضی برم گفت روصبح آی، قاضی نیمه‌شب بیدارنیست گفت نزدیک است والی را سرای، آنجا شویم گفت والی ازکجا در خانهٔ خمار نیست؟ گفت تا داروغه را گوییم، در مسجد بخواب گفت مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست  گفت دیناری بده پنهان و خود را وارهان گفت کارشرع، کار درهم و دینار نیست گفت ازبهرغرامت، جامه‌ات بیرون کنم گفت پوسیده‌است جزنقشی زپود وتارنیست گفت آگه نیستی کز سر درافتادت ک پرتیکان ...

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم ترا ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم ترا زین جور بر جانم کنون، دست از جفا شستی به خون جانا چه خواهد شد فزون، آخر ز آزارم ترا رخ گر به خون شویم همی، آب از جگر جویم همی در حال خود گویم همی، یادی بود کارم ترا آب رخان من مبر، دل رفت و جان را درنگر تیمار کار من بخور، کز جان خریدارم ترا هان ای صنم خواری مکن، ما را فرازاری مکن آبم به تاتاری مکن، تا دردسر نارم ترا جانا ز لطف ایزدی گر بر دل و جانم زدی هرگز نگویی انوری، روزی وفادارم ترا    پرتیکان ...

سیر یک روز طعنه زد به پیاز                        که : تو مسکین چقدر بدبویی گفت : از عیب خویش بی خبری                  زان ره از خلق عیب میجویی گفتن از زشترویی دگران                            نشود باعث نکو رویی تو گمان میکنی که شاخ گلی                     به صف سرو و لاله میرویی یا که همبوی مشک تاتاری                         یا ز ازهار باغ مینویی خویشتن بی سبب بزرگ مکن                    تو هم از ساکنان این کویی ره ما گر کج است و ناهموار                       تو خود این ره چگونه می پویی در خود آن به که نیکتر نگری                   پرتیکان ...

چند شعر از انور اردبیلی منیم پناهیم اُمید‌گاهیم، دایان حسینیم سنه سوزوم وار اوپوم ایاقون یانان ددوداقون، امان حسینیم سنه سوزوم وار  دایــان بـــراد‌ر عــزیــزمــاد‌ر، گلیـر دالـینجـا پیـاده زینب هـارا گئدیرسن؟ شتاب ائدیرسن، قالوبدی بحر بلاده زینب نـه چــاره ائیلیــم یانـیـر بـو قلبیـم، چکیبدی درد زیاده زینب وداع آخر توقف ائت بیر، زمان حسینیم سنه سوزوم وار   باجووا لطف ائت بیرآزدایان گئت، آماندی قارداش آماندی ئوللم گـوزومده یاشیـم آغـاردی باشیم، غمیم بیلیرسن گراندی ئوللم اَییلدی قدیم، یارالی قلبیم خـد‌نـگ ظلمــه نشاندیـر اوللم پرتیکان ...

يا رب اين نوگل خندان كه سپردي به منشمي سپارم به تو از چشم حسود چمنشگر چه از كوي وفا گشت به صد مرحله دوردور باد آفت دور فلك از جان و تنشگر به سرمنزل سلمي رسي اي باد صباچشم دارم كه سلامي برساني ز منشبه ادب نافه گشايي كن از آن زلف سياهجاي د لهاي عزيز است به هم برمزنشگو دلم حق وفا با خط و خالت داردمحترم دار در آن طره عنبرشكنشدر مقامي كه به ياد لب او مي نوشندسفله آن مست كه باشد خبر از خويشتنشعرض و مال از در ميخانه نشايد اندوختهر كه اين آب خورد رخت به دريا فكنشهر كه ترسد ز ملال انده عشقش نه حلالسر ما و قدمش يا لب ما و دهنششعر حافظ همه بيت الغزل معرفت استآفرین بر پرتیکان ...

بوزآت سنی سر طؤیله ده باغلارام         =  ای اسب خاکستری تو را درسرطویله می بندم. آند ایچیرم سنه مخمل چوللارام            =  قسم می خورم عرق گیرمخملی برایت تهیه کنم اگرمنی بو داوادان قورتارسان                 =    اگر مرا ازاین جنگ ودعوا نجاتم بدهی قیزیلدان گوموشدن سنی ناللارام                 =   از طلاو نقره تو را نعل می کنم نبی نین بیغلاری ائشمه -ائشمه دی          =   سبیل های نبی قیطانی شده است پاپاغی گولله دن دئشمه - دئشمه دی             = کلاهش از اثر گلوله سوراخ سوراخ است نبی نین آتینی بیر آت کئشمه دی             = هیچ اسبی نتوانسته از اسب نبی جلو ب پرتیکان ...